Zgodnie z przepisami IMDG w paragrafie 5.4.1 wymagany jest określony zapis identyfikujący ładunek niebezpieczny, czyli nie chodzi o wzór dokumentu, lecz o informacje, jakie powinien zawierać. Jednak do wyboru są dwa wzory dokumentów: Multimodal Dangerous Goods Form (MDGF) – dokument multimodalny, a także ADR, RID oraz Dangerous Goods Declaration (DGD – IMO).
Wymagane dokumenty
Zgodnie z treścią IMDG podczas realizacji wysyłek morskich towarów niebezpiecznych w kontenerach wymaga się przedstawienia poniższych dokumentów:
– deklaracji towarów niebezpiecznych (DGD – Dangerous Goods Declaration);
– certyfikatu pakowania kontenera (Container Packing Certificate);
– szczegółów dotyczących towarów niebezpiecznych;
– karty charakterystyki produktu niebezpiecznego (MSDS) – to opis zagrożeń, które może spowodować określona substancja lub mieszanina chemiczna, a także podstawowe dane fizykochemiczne na jej temat.
Niebezpieczny ładunek morski może wymagać specjalnych warunków składowania, np. zwrócenia szczególnej uwagi na to, gdzie i jak należy układać kontenery, jaka może być ich ekspozycja na światło słoneczne i wodę.
W razie wypadku na morzu bardzo ważne jest właściwe opakowanie oraz dostęp do niebezpiecznego ładunku w przypadku zagrożenia, gdyż materiały niebezpieczne mogą mieć poważny wpływ na środowisko morskie.
Aby prawidłowo zastosować zasady segregacji i sztauowania na statku należy mieć prawdziwe i dokładne dane, które zawarte są w DGD. Za jego wypełnienie odpowiedzialny jest nadawca. Podstawowe informacje, które powinien zawierać DGD umożliwiają identyfikację materiału niebezpiecznego znajdującego się w kontenerze lub w pojeździe:
– numer UN.
– prawidłowa nazwa przewozowa (Proper Shipping Name – PSN), uzupełniona nazwą techniczną.
– podstawowa klasa zagrożenia, dla klasy 1 podaje się również podklasę i grupę zgodności.
– dodatkowe zagrożenia, jeśli występują, podane w nawiasie.
– grupa pakowania, jeśli jest przypisana, może być poprzedzona skrótem PG.
Bardzo ważne jest zachowanie kolejności zapisu (1–5), co ściśle określa Kodeks IMDG.
Opakowania towaru niebezpiecznego muszą być szczelne, a materiał, z którego są wykonane, nie może wchodzić w reakcję z żadną niebezpieczną substancją. Odpowiednie opakowanie zależy od klasy i rodzaju ładunku. W wypadku towarów niebezpiecznych spedytorzy są zobligowani do wyboru opakowań wewnętrznych i zewnętrznych, które nie wejdą w reakcję pod wpływem kontaktu z niebezpieczną substancją. Dodatkowo opakowania muszą być szczególnie odporne na uszkodzenia mechaniczne. Niezbędne jest również umieszczenie odpowiednich symboli, które pozwolą na rozpoznanie rodzaju zagrożenia, które może wystąpić. W tym celu na kontenery naklejane są naklejki ostrzegawcze. Oprócz tego stosowane muszą być również nadruki, które informują o wymaganym sposobie dokonywania czynności manipulacyjnych.
Towary niebezpieczne podlegają również limitom ilościowym, których nie można przekraczać, aby zapewnić bezpieczny transport.
Przykładowe dodatkowe zapisy, które powinny znaleźć się w DGD:
– WESTE – poprzedza prawidłową nazwę przewozową odpadów przywożonych w celu utylizacji;
– EMPTY UNCLEANED lub RESIDUE LAST CONTAINED – zapisane bezpośrednio po prawidłowej nazwie przewozowej dla przewozu pustych, nieoczyszczonych opakowań, kontenerów, zbiorników, zawierających pozostałości po towarach niebezpiecznych.
– MOLTEN lub ELEVATED TEMPERATURE – jeśli w prawidłowej nazwie przewozowej nie ma informacji na temat warunków transportu w podwyższonej temperaturze,
– HOT – poprzedza prawidłową nazwę przewozową, jeśli towary niebezpieczne przewożone w podwyższonej temperaturze – 100°C (ciekłe) i 240°C (stałe);
– MARINE POLLUTANT – dla substancji zanieczyszczających środowisko morskie.
Po opisie towarów niebezpiecznych należy umieścić w dokumencie przewozowym informacje o:
– całkowitej ilości towarów niebezpiecznych;
– określoną liczbę i rodzaj opakowań z towarem niebezpiecznym;
– przewożeniu towarów niebezpiecznych według wymagań specjalnych LQ lub EQ;
– przepakowaniu w opakowania awaryjne towarów niebezpiecznych – zapis: SALVAGE PACKAGING lub SALVAGE PRESSURE RECEPTACLE;
– wymaganej temperaturze kontrolowanej oraz temperaturze zagrożenia – prawidłowa nazwa przewozowa jest poprzedzona sformułowaniem STABILIZED;
– pełnym adresie dostawcy oraz danych: imię, nazwisko i numer telefonu osoby odpowiedzialnej za ładunek dla towarów zakaźnych klasy 6.2;
– aerozolach większych niż 1 litr.
Na podstawie:
https://www.gov.pl/web/infrastruktura/towary-niebezpieczne
https://niebezpiecznalogistyka.pl
